Verbinding

Verbinding is iets waar ik veel waarde aan hecht. Zonder echte verbinding is er weinig mogelijk. Het gaat namelijk over 'echt' contact maken met elkaar. Elkaar zien, horen en begrijpen. Kun je als ouder zien wat er achter je kind schuil gaat, kun je horen wat hij niet zegt en kun je zijn gedrag of woorden echt begrijpen. Maar het gaat vaak niet alleen over de relatie tussen ouder en kind. Alles begint bij de relatie met je partner. Wat zeggen we eigenlijk tegen elkaar? En wat bedoelen we daar precies mee? 

Voor een kind is het belangrijk om verbonden te zijn. Hierdoor kan een kind zich op een gezonde manier hechten, voelt een kind zich veilig, durven ze emoties te uiten en zal het recht doen aan zijn of haar zelfvertrouwen. 

Verbinding maakt opvoeden lichter. Als er een goede verbinding is met elkaar kun je makkelijker begrenzen, corrigeren en begeleiden zonder dat er steeds een strijd uit voorkomt. 

Tijdens mijn werk zie ik veel ouders die worstelen met verbinding maken met elkaar. Je wordt opgeslokt door de waan van de dag, er moet worden gekookt, de was moet gedaan. De kinderen moeten naar sport, je werk vraagt aandacht en ga zo maar door. Hierdoor zijn er vaak veel signalen die je mist van het kind. Opeens ontstaat er ruzie in de woonkamer, moet je als ouder inspringen en corrigeren. Maar dat is moeilijk wanneer er geen echte verbinding is. Kinderen voelen zich niet gezien en begrepen waardoor ze vaak nog meer in opstand komen en jij het als ouder zwaar te voortduren krijgt. 

Een aantal voorbeelden van hoe je meer verbonden met elkaar kunt raken, is in eerste instantie fysieke nabijheid, ga naast je kind zitten en geef het een knuffel. Loop naar elkaar toe als je met elkaar praat in plaats van een gil uit de keuken. Maak een open houding naar je kind. En geef het de volle aandacht. Probeer alle gedachten in je hoofd even te stoppen. Dat boodschappenlijstje komt later. Nu heeft je kind iets te vertellen. Luister naar je kind. En vertraag zelf. Probeer het niet meteen allemaal te willen oplossen, maar luister wat hij of zij zegt en herhaal deze woorden terug naar het kind. ''Dat lijkt me heel heftig voor je''. Wanneer je kind vertelt over emoties is het belangrijk om deze te benoemen en eigenlijk een stukje groter te maken. Wanneer je de emotie van een kind van tafel veegt betekend dit dat het er niet mag zijn. Het kind zal zich niet gehoord voelen en nog verdietiger of bozer worden. De vier basis emoties zijn: bang, bedroefd, blij en boos. Dat betekend ook dat als je kind boos is, hier aandacht voor mag zijn. Laat het kind zijn boosheid uiten, in alle veiligheid van jou als nabije ouder. Als je kind huilt benoem je niet dat het moet stoppen met huilen. Je zegt; huil maar even heel hard! Mijn zoon zei laatst: ''oké mama ik snap dat je het niet kunt oplossen maar wil je me dan wel helpen met mijn verdriet?'' en natuurlijk heb ik dat gedaan. Belangrijk is ook om na een conflict of botsing elkaar weer op te zoeken. Bied elkaar excuses aan en ook jij als ouder. Wanneer je als ouder te fel uit de bocht vloog, zeg je sorry en leg je uit waarom dit gebeurde. Je geeft hiermee meteen een voorbeeld, van hoe je excuses brengt naar elkaar, van zelfreflectie en van het benoemen van je emoties. ''Sorry dat mama zo fel reageerde, dat was niet oké van mij. Mama heeft een drukke dag, ik ben moe''. Je zult merken dat het kind verzacht, zucht en weer verder kan. 

Verbinden met elkaar gaat niet altijd prefect. We zijn mensen en doen ons best. Maar probeer te blijven herstellen, beschikbaar te blijven en te durven zeggen; ik heb je gezien. 

Verbinding ontstaat niet in een dag, maar groeit en groeit. Iedere glimlach, knuffel, sorry, gesprek of grap bouwt mee aan een veilige basis.